BLOG

มีคำกล่าวที่ว่า “นกที่ตื่นเช้า ย่อมหาอาหารได้ก่อนใคร” การเริ่มต้นก่อนมักได้เปรียบนะคะ
ก็มีคนมาเติมคำกล่าวนั้นไว้อีกว่า “หนอนที่ตื่นสาย มักจะรอดตายฉันนั้น” … ก็จริงนะคะ…
ไม่ได้หมายความว่าเป็นการขี้เกียจนะคะ!!! อาจจะหมายถึงถ้าค่อยๆ คิด ค่อยๆ ลงมือทำก็ปลอดภัยกว่า เหมือนช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม ^^
อย่างไรก็สุดแต่จะตีความค่ะ
…….
….
..
ใครจะไปรู้ว่าวันหนึ่งเราจะต้องกลายเป็นคนตื่นเช้า เรื่องน่าเศร้าของคนขี้เซา -_- zzzZZZZZ

ขอย้อนไปเมื่อปี 2019 ได้มีโอกาสได้ร่วมงานกับคุณวศินบุรีหรือพี่ติ้ว ท่านเดิมที่เคยพานอกลู่นอกทางค่ะ
พวกเราได้เดินทางไปถ่ายภาพและเก็บข้อมูลที่จังหวัดฟุกุชิมะเพื่อจัดแสดงภาพถ่ายที่สะท้อนเรื่องราวของฟุกุชิมะ

พี่ติ้วเป็นคนที่ไฟแรง ขยันและเต็มที่กับงานทุกอย่างมากๆ ไม่มีความว่าเหนื่อยในพจนานุกรมของพี่ติ้วจริงๆ ค่ะ (ความคิดเห็นส่วนบุคคลนะคะ ^^;) รูปถ่ายแต่ละใบล้วนเต็มไปด้วยความทุ่มเท !



การเดินทางกับพี่ติ้วทำให้ได้รู้จักคำว่า “Blue Hour” ช่วงเวลาก่อนพระอาทิตย์ขึ้นและหลังพระอาทิตย์ตก เส้นขอบฟ้ากลายเป็นสีฟ้าเข้มค่ะ หน้าที่หลักในแต่ละวันคือคอยเช็คเวลา Blue Hour ค่ะ

พี่ติ้วจะเอ่ยชวนมาถ่ายภาพตอนเช้าเสมอ…

การตื่นเช้าหลายคนคงเข้าใจดีว่ามันมีความยากลำบากพอควร
ยิ่งในวันที่อากาศหนาวเราก็อยากจะซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มใช่ไหมคะ

ใจคิดค้าน แต่กายและสมองสั่งว่า “ได้ค่ะ”

และในที่สุดก็ได้รู้แล้วว่า การตื่นเช้ามันคุ้มค่าจริงๆ ค่ะ
ช่วงเวลาที่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของท้องฟ้า ในทุกช่วงเวลา ทุกวินาที มันรู้สึกดีมากเลยค่ะ

ท้องฟ้าในแต่ละวันทำให้ความรู้สึกต่อรูปนั้นต่างกันมากเลยค่ะ

จากไทยเดินทางลงที่สนามบินทั้งฮาเนดะ และนาริตะ ทำให้เส้นทางการเดินทางของพวกเรานั้นเริ่มต้นที่โตเกียวค่ะ
ได้เห็นโตเกียวในรูปแบบใหม่ในเวลาเช้าตรู่ และพลบค่ำ บรรยากาศที่ไม่เคยเห็นมาก่อน


โดยเฉพาะวัดเซ็นโซจิ ในอาซากุสะที่ปกติแล้วคนเยอะมากๆ โดยเฉพาะบริเวณโคมแดงค่ะ
ช่วงค่ำและเช้าตรู่มีจุดให้ถ่ายภาพเยอะเลยค่ะ

Tokyo Tower กับชั่วโมงสนธยาก็สวยมากเลยค่ะ

ตอนเช้าที่ท่าเรือเกาะโอชิมะยิ่งเหมือนฝันเลยค่ะ

ในตอนนั้นส่วนตัวเป็นคนไม่ชอบ (หรือเรียกว่ากลัวดีล่ะ?) ความมืด
ยิ่งความมืดที่มาพร้อมความเงียบเป็นสิ่งที่ชวนให้ใจสั่นมากๆ เลยค่ะ
และการออกไปถ่ายภาพ Blue Hour เราต้องออกไปก่อนเวลานั้นเพื่อเตรียมตัวและเผื่อเวลาสำหรับหามุมดีๆ ค่ะ

ใช่แล้วค่ะ… ได้เจอทั้งความมืดและเงียบในครั้งเดียวกันเลยค่ะ!
เมื่อทำไปเรื่อยๆ กว่าจะรู้ตัวก็ได้ก้าวข้ามเส้นบางๆ เส้นนั้นเสียแล้วค่ะ
กรณีนี้เป็นความกลัวที่สร้างขึ้นมาเอง ไม่ใช่โรคกลัวหรือวิตกกังวลนะคะ ^^ ต้องระวังค่ะ

ต้องขอขอบคุณพี่ติ้ว หรือคุณวศินบุรี และพี่ชิ ที่สร้างและมอบโอกาสให้ได้ลองทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ และไม่คิดว่าจะทำได้ค่ะ
แม้อาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ก็ทำให้คนๆ หนึ่งได้ลบความกลัวที่สร้างขึ้นมาเองออกไปได้ค่ะ
ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจนะคะ


ในปีนี้พวกเรามาภูมิใจกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ กันค่ะ
จากจุดเล็กๆ หลายๆ จุด ทำให้เกิดเส้นตรง วงกลม รูปทรงต่างๆ ได้นะคะ
มาสะสมจุดเล็กๆ นี้กันค่ะ!